Η πιπεριά είναι φυτό θερμών περιοχών και η ανάπτυξη και παραγωγή της ευνοείται από μεγάλο μήκος ημέρας και υψηλές θερμοκρασίες. Είναι φυτό ευαίσθητο στη παγωνιά και σε παρατεταμένες περιόδους κάτω των 10 βαθμών υφίσταται σοβαρές διαταραχές. Άνοδος της θερμοκρασίας κυρίως άνω των 35 βαθμών έχει αρνητικές επιπτώσεις στον αριθμό των σχηματιζόμενων άνθεων ενώ παράλληλα παρατηρείται και αύξηση της ανθόρροιας.
Ένας εξίσου σημαντικός παράγοντας στην καλλιέγεια της πιπεριάς είναι η εδαφική υγρασία. Η έλλειψη εδαφικής υγρασίας σε συνδυασμό με υψηλή θερμοκρασία περιβάλλοντος είναι αιτίες ανθόρροιας και καρπόπτωσης. Οι τρυφεροί βλαστοί χρειάζονται επίσης ιδιαίτερη προσοχή. Ένα βαρύ φορτίο καρπού , ένας δυνατός άνεμος ή υψηλή εδαφική υγρασία μπορεί να προκαλέσουν σπάσιμο βλαστών ή και διακλαδώσεων ή ακόμα και ξερίζωμα της καλλιέργειας κοντά στην ωρίμανση. Σε περιοχές με ισχυρούς ανέμους συνιστάται η χρησιμοποίηση επιβραδυντικών της ανάπτυξης ουσιών με σκοπό τον περιορισμό της ζωηρής βλάστησης και την ισχυροποίηση του βλαστού των φυτών.
Η καλλιέργεια της πιπεριάς ευνοείται σε εδάφη ελαφρά, βαθιά, ζεστά, που συγκρατούν αρκετή εδαφική υγρασία αλλά είναι και καλά αποστραγγιζώμενα ,πλούσια σε οργανική ύλη. Η ανθεκτικότητά της στην αλατότητα του εδάφους είναι μέτρια και θεωρείται ότι είναι πολύ πιο ευαίσθητη στα άλατα από την τομάτα. Η καλλιέργεια της πιπεριάς καλό είναι να μην συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά το ίδιο χωράφι αλλά να εναλλάσσεται με καλλιέργειες ψυχανθών ή αγρωστωδών ώστε να περιορίζεται η ανάπτυξη εδαφογενών ασθενειών στο ριζικό σύστημα των οποίων τα παθογόνα παραμένουν και διατηρούν τη μολυσματικότητα τους επί χρόνια.
